تقابل رفتارگرایی و نهادگرایی در علوم سیاسی

چکیده رهیافت نهادی به عنوان یکی از مکتب هایی که در آن نظریه و روش وجود دارد به ارایه ی گزاره هایی در مورد علل و نتایج نهادهای سیاسی می پردازد، و به ارزش های سیاسی لیبرال ـ دموکراسی اعتقاد دارد. نهادگرایان تصمیم افراد را در ساختار نهادها تحلیل می کنند و در تحلیل های خود برای «نهاد» اولویت قائل می شوند. ویژگی های اصلی نهادگرایی قدیم عبارتند از: قانون گرایی، ساختارگرایی، کل گرایی و تحلیل هنجاری. نهادگرایی جدید را می توان با مفاهیمی همچون تمرکز بر قواعد، مفهوم غیر رسمی نهاد، پویایی نهاد، موضع ارزشی  ـ انتقادی، ناپیوستگی نهاد و ادغام از نهادگرایی قدیم بازشناخت. پس از جنگ جهانی دوم، دانش علوم سیاسی بیشتر به فرضیات فردگرایانه ی رفتارگرایی و انتخاب عقلایی معطوف گردید. هر کدام از این رهیافت‏ها بر این فرض استوار بودند که افراد، به طور خودمختارانه و مبتنی بر نشانه‏های روان شناسی اجتماعی یا محاسبه ی عقلانی از سود شخصی خودشان، عمل می کنند. از طرفی رفتارگرایان معتقدند که نهادهای رسمی یا غیر رسمی به افراد جهت گیری نمی دهد؛ بلکه انتخاب‏هایشان به دست خود آنها ساخته می‏شود.